Poczucie winy

Mam syndrom grzecznej uczennicy. Moje zeszyty były ładne, lekcje odrobione. Nie sprawiałam kłopotów rodzicom. Dodatkowo jestem kobietą a społeczne stereotypy nie ułatwiają mi zmiany w sobie. Jak często słyszcie, że „dziewczynki są grzeczne a chłopcy to takie łobuzy... no ale tak już jest”?
​
Po wielu latach pracy przytuliłam w sobie tę grzeczną dziewczynkę, daję jej więcej wolności i luzu, nie karcę jak wchodzi w znane sobie schematy. Staram się to po prostu zauważać. Czasami jednak, jak cień, towarzyszy nam poczucie winy.
Ostatnio byłam na samotnym wyjeździe, który miał być dla mnie całkowitą odskocznią od rzeczywistości. Przez cały czas jednak myślałam o tym, że „powinnam” robić coś konstruktywnego, mając tyle wolnego czasu. Dodatkowo obwiniałam się, że zostawiłam męża samego z remontem, dziećmi, pracą. Bo przecież nie powinnam... przecież mi się nie należy. Znacie to uczucie?
​
Niedawno czytałam książkę Liane Moriarty „Moja wina, Twoja wina”, w której każdy z bohaterów myśli, że to on wpłynął na tragedię, która wydarzyła się na pewnym towarzyskim spotkaniu. W tym wypadku poczucie winy prowadzi do rozpadu związku, lęku, depresji.
Dlaczego tak bardzo jesteśmy okrutni dla samych siebie?
Wina jest uczuciem, które jest potrzebne w życiu, by rozróżniać co jest dobre a co złe. To między innymi dzięki niej, już jako dzieci, uczymy się funkcjonować w grupie, w społeczeństwie, budować relacje. Ważne jednak by nie przekroczyć granicy, która sprawia, że samooskarżanie jest dla nas destrukcyjne. Warto uczyć się wyłapywać schematy obwiniania się, które nami kierują.
Wina jest tożsama ze wstydem. Brené Brown w swoich książkach i wykładach pięknie mówi, by rozpoznawać wstyd i uczyć się akceptować swoją wrażliwość, bo to ona jest siłą napędową życia, daje nam odwagę do zmian.

---